Do Dubrownika dojeżdżaliśmy, gdy słońce chowało się wśród obłoczków za horyzontem. Panorama tego miasta nocą była po prostu obłędna. Zatrzymaliśmy się na chwilkę na przystanku autobusowym, by móc uchwycić ten moment w pamięci. Liczne światła miasta podkreślały jego ogrom i niezaprzeczalne piękno. Rafał, mój kolega z pracy, często powtarzał mi, żebyśmy zwiedzili Dubrownik, bo jest to jedno z najpiękniejszych miast na świecie, nie mylił się. Tak jak rok wcześniej i teraz miasto z wielkimi, białymi murami wyrastającymi z morza zmusiło nas, by po raz kolejny zachwycić się jego bogactwem. Tuż obok panowie w półciężarówce poprawiali bagaże upakowane wewnątrz auta. Zerkali na nas lekko zainteresowani, ale do konfrontacji i rozmowy nie doszło.
Łukasz wpisał w nawigację, czy w okolicy jest dostępny kemping. Lekko zmęczeni całodniowym żarem lejącym się z nieba, dobiliśmy do wdzięcznego miejsca, Mlini. W niedalekiej odległości było miasteczko, które chcieliśmy zwiedzić, w związku z tym zdecydowaliśmy zostać tam 2-3 dni. Rozbiliśmy więc zwinnie nasz namiot, wzięliśmy gorącą kąpiel i postanowiliśmy zjeść coś pysznego. Zapragnęliśmy kawałka mięsa lub smacznej ryby, których tu przecież w bród, a przyrządzone przez miejscowych kucharzy smakują wybornie. Po drugiej stronie ulicy, jakieś 200 metrów na prawo, odnaleźliśmy nasz mały raj. Najedzeni pysznościami, napojeni lokalnymi trunkami korzystaliśmy z chwili prywatnej ciszy. Każde z nas na jakiś czas oddało się dziwnej, acz przyjemnej melancholii. Nic nie mówiąc , wtuleni w siebie, siedząc na tarasie utkanym z kiści winogron, patrzyliśmy na panoramę Cavtat, majaczącą gdzieś w oddali.
Niezwykle entuzjastycznie przywitaliśmy nowy dzień. Poczucie, że dziś nie trzeba uwijać się przed słońcem i pakować tych wszystkich rupieci na motocykle było błogie. Po wyjściu z namiotu dostrzegliśmy, że nasz wigwam stoi pod sporym drzewkiem figowym, a w około również granaty i pomarańcze. Dziwniejszy był fakt, iż za nami tkwiła smutna, opuszczona i zaniedbana kapliczka. „Co my, na cmentarzu spaliśmy?!”przyszło mi na myśl. Niestety do dziś nie znam historii tego miejsca, ale myślę, że przyjdzie czas, kiedy ją odkryję i się zdziwię.
Łukasz „upolował” strawę w pobliskim sklepiku. I zajadając się jajecznicą na maśle ze świeżymi pomidorami, studiowaliśmy przewodniki i mapy. Ciekawi Czarnogóry i Albanii, zastanawialiśmy się co nas tam czeka, jakie panują krajobrazy, jacy są ludzie i jakie przygody jeszcze przed nami. Tuż obok przysiadł się leniwy kot, cwanie czekający, aż skapnie mu coś z naszego karimatowego, niezwykle niskiego stołu. Cieszyłam się z jego towarzystwa, gdyż niewątpliwie tęskniłam za swoimi kocurkami, które musiały zostać w domu.
Mieliśmy też okazję porozmawiać w naszym ojczystym języku, sporo Polaków obrało sobie nasz kemping jako miejsce docelowego wakacyjnego relaksu. Zadziwiające, że odrobina słońca wystarczy, żeby ze smutnych, szarych Polaków wyszła chęć do życia, radość i życzliwość. Było naprawdę serdecznie.
Po obfitych kąpielach, podziwianiu kolorowych rybek zwinnie kryjących się przed ciekawskimi oczami turystów i opalaniu, zapragnęliśmy w końcu pozwiedzać. Wszak nie samą jazdą i kąpielami człowiek żyje! Wieczorem zapakowaliśmy się do miejscowego MPK i w drogę.
Cavtat to maleńka miniaturka Dubrownika z ślicznym barokowym kościółkiem, w którym przyklęknęliśmy na chwilę, prosić o powodzenie naszej podróży. Tajemnicze, białe, kamienne, ośmiokątne mauzoleum rodziny Racic troszkę nas zadumało, a Pałac Rektorów zachwycił renesansowym stylem. W niewielkim porcie, skąd odpływają promy do Dubrownika, cumowało wiele luksusowych jachtów z pełną załogą i przepychem wartym grzechu niejednego nadzianego śmiertelnika.
Poczułam ochotę na coś słodkiego, a Ziółek chciał zwyczajnie napić się dobrze schłodzonego piwa. Zasiedliśmy w knajpce nad brzegiem morza i spełniliśmy swoje zachcianki. Gruszka w winie Dingac zaspokoiła moje pragnienie słodyczy, polecam ją każdemu, kto ceni sobie owoce w nieco innej wersji, równie pysznej choć może nieco mniej odżywczej. Cudownie przygrywający nam tego wieczoru pianista , sprawił, że ożyły wszystkie możliwe, znane hity o miłości i choć ckliwe i za większością nie przepadam, to brzmiały wyjątkowo pięknie i na naszych ustach pojawiły się nawet słowa tych pieśni, nieśmiało i cichutko brzmiące pod nosem.
Dzień upłynął bardzo szybko i przyjemnie, ale coś pod skórą nie dawało spokoju. Niecierpliwość wymieszana z niepokojem i ekscytacją. Dobrze znana Chorwacja już nam się znudziła i opatrzyła, czekało nas nieznane, nowe i niewiadome. Biała karta, którą mieliśmy wypełnić zupełnie innymi przeżyciami. Nie mieliśmy wtedy pojęcia, ile fascynujących historii zafunduje nam los tego lata.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz